Volkskrant heeft het pr-gevecht al verloren

Het ergste van de voorgenomen sluiting van het Volkskrantblog vind ik dat het de Volkskrant kennelijk geen lor kan schelen. Anders kan ik nauwelijks verklaren dat de krant er in haar papieren kolommen nog geen woord aan heeft besteed, en de redactie het slechts een klein berichtje waard vond op haar website. De hoofdredactionele mededeling aan de 15 duizend schrijvers en fotografen op het Volkskrantblog blonk ook al niet uit in betrokkenheid.

Dat vind ik niet alleen getuigen van een slecht gevoel voor pr. Vanuit marketingoogpunt heeft de Volkskrant deze strijd al verloren. Erger nog vind ik de minachting voor al die mensen die de afgelopen jaren met hart en ziel gevolg hebben gegeven aan de oproep van de Volkskrant om op het Volkskrantblog te gaan schrijven. Velen van hen deden dat na de nodige twijfels over hun eigen capaciteiten. En lang niet alles wat is gepubliceerd, was even mooi. Maar zelfs de lelijkste composities nog waren het gevolg van een vaak hartroerende inzet en betrokkenheid. En nu gooit de Volkskrant dat zomaar aan de kant.

Begrijp me goed: ik betwist niet het recht van de Volkskrant om ermee op te houden. Natuurlijk kan ze dat. Maar bied de bloggers in ieder geval de tijd en de ruimte om met een goed alternatief te komen. Lever ze de mogelijkheid om hun oude bijdragen in een handig formaat te downloaden, bijvoorbeeld als een gebundelde pdf. En bied ze ook een ‘exporteer’-functie aan, zodat ze hun oude berichten gemakkelijk kunnen overzetten naar bijvoorbeeld WordPress.

De manier waarop het einde van het VKBlog is aangekondigd, staat, ben ik bang, niet op zichzelf. Het past in een geschiedenis, bijna van begin af aan, van achteloosheid en zelfs minachting van het overgrote deel van de redactie. Voor een deel is dat een fout die ik ook mezelf aanreken. De redactie beschouwde het VKBlog als een speeltje van die jongens van online, en had van begin af aan moeite met de argumenten die wij, de jongens van online, aandroegen om het VKBlog salonfähig te maken.

Bij de start van het VKBlog was in wezen de kern van ons idee dat we een antwoord probeerden te formuleren op de uitdagingen die de journalistiek  in steeds grotere mate te wachten stonden. Deze uitdagingen schuilden onder meer in de techniek die aan het veranderen was, en die publicatiemogelijkheden bood aan mensen die tot voor kort hooguit konden hopen op een ingezonden brief in de krant. Publiceren kwam met de komst van het internet binnen bereik van iedereen met een computer en een telefoon. Andere problemen speelden de journalistiek net zo goed parten. Bijvoorbeeld: de krant was vroeger een meneer met aanzien, voor wie je je hoed afnam. Tegenwoordig is de krant een vod, volgeschreven door partijdige middelbare mannen en vrouwen die vooral hun luxeposities proberen te verdedigen. De krant heeft een betrouwbaarheids- en geloofwaardigheidsprobleem.

Gedurende mijn periode als chef van de internetredactie en als hoofd van de online uitgeverij heb ik het altijd als een van mijn belangrijkste taken gezien om de Volkskrant te helpen loodsen tussen de Scylla van het kritiekloos omarmen van alle nieuwe internethypes enerzijds, en de Charybdis van het krampachtig vasthouden aan de oude patronen anderzijds. Ik mocht mij gelukkig prijzen dat ik een geweldig team om me heen had, en een hoofdredactie die er, onder leiding van Pieter Broertjes, ook wel in geloofde en ons in ieder geval alle ruimte liet. Maar veel draagvlak bij de rest van de redactie, veel medestanders voor onze overtuigingen daar hadden we ook niet.

Achteraf gezien zijn de eerste drie jaren van het Volkskrantblog de mooiste geweest. Daarna werd het sappelen en ploeteren om nog wat gedaan te krijgen – om hoognodig onderhoud te plegen, of redactionele ruimte vrij te maken voor moderatie en andere vormen van betrokkenheid. Voor verdere innovatie was geen ruimte; en de commerciële afdeling had al helemaal geen belangstelling. Nogmaals, ik ben daarvoor eindverantwoordelijk geweest. Ik had die belangstelling en betrokkenheid moeten kweken. Als enig excuus kan ik aanvoeren dat het was als trekken aan een dood paard.

Dat dode paard dreigt nu het VKBlog mee de diepte in te sleuren. De redactie leunt achterover, ziet het gebeuren, en haalt de schouders op. Weer een restant van de internet-erfenis opgeruimd. Laten we in godsnaam nu de deuren sluiten, ons concentreren op het volschrijven van het papier, en hopen en bidden dat we ons pensioen nog halen voordat het doek definitief valt.

Jammer is dat. Jammer dat al dat journalistieke talent zo blijft steken in de oude patronen. Het werkt zo zelf het hardst mee aan zijn eigen ondergang.

UPDATE 19:30. Mij bereikt nu (pas) het bericht dat de webredacties van de afzonderlijke titels van de Persgroep (Volkskrant, AD, Trouw, Parool) worden opgeheven en de sites voortaan vanaf een centrale redactie in Rotterdam worden bediend. Voel mee met de collega’s die nu hun werk in Rotterdam moeten doen…

UPDATE 2: Uitgaande van de eerste reacties hieronder wordt dit bericht gelezen als een afrekening met mijn oud-collega’s. Het is niet bedoeld als afrekening. Het is bedoeld als een kijkje in de sfeer op de redactie van de Volkskrant als het gaat om internet.

30 Comments

  1. Rake woorden! Ben alleen bang dat het de deur misschien nog verder dichtgooit dan hij al was. Begrijp me goed, ik en anderen met mij zijn blij met je steun! Maar of dit de tijd en de plaats is om je persoonlijke frustraties over je voormalige werkgever te uiten? Ben bang dat het contraproductief werkt.

  2. Rake analyse en verbluffend eerlijk. Ik sluit me wel bij Sandra aan, dat, tenzij de redaktie meer niveau heeft dan ik denk, dit niet zal helpen in de pogingen om, mede via/door/met jou een wat normalere afwikkeling te krijgen. Maar I keep my fingers crossed. En dank je oprecht voor alles wat je tot nu toe hebt gedaan, samen te vatten met “Liefde voor het Vak”. Schaars goedje op dit moment in de journalistiek.

  3. Beste GJB, het is ongelooflijk eerlijk en moedig wat je schrijft….en laten ze het maar in hun zak steken…
    je zult zelf wel het beste weten wat jouw ervaring is en dat je dat kunt uitdragen..
    de volkskrant daalt af in niveau en wordt steeds oppervlakkiger…ik heb het al vaker gezegd, als ik dat vergelijk met de andere kranten die ik dagelijks lees (de deense dagbladen)Jyllands-Posten en Politiken)dan verbaas ik me echt iedere dag weer (en met mij mijn partner) over de wegzakkende kwaliteit van de VK…
    een soort achteloosheid die je in alles bespeurt…. geen goede achtergrond artikelen meer, te snip en snap etc….

    maar laten we hopen dat ze nog op tijd hun positie duidelijker inzien en het tij misschien gaat keren…
    jij alvast hartelijk dank voor je inzet om ons te helpen….

    jeggroet

    1. Deelnemers van het weblog op de website van de Volkskrant ontvingen van hoofdredacteur Philippe Remarque, de ‘wellicht vervelende mededeling’ dat de krant per 1 maart a.s. gaat stoppen met het weblog op de website van de krant. Als het aan Remarque ligt, zullen de vele duizenden weblogs sinds 2005, met persoonlijke ervaringen en ontboezemingen, politieke opvattingen, kritieken, foto’s, films, geluidsfragmenten ook niet meer toegankelijk zijn. De krant biedt geen middelen en mogelijkheden aan voor het overhevelen en voortzetten van de weblogs in hun huidige vorm.

      “De reden hiervoor is dat wij het blog helaas niet meer de aandacht en technische ondersteuning kunnen bieden, die het vereist,” schrijft Philippe Remarque aan de vele trouwe bloggers van zijn krant. En verder, ‘adding insult to injury’: : “Ik dank u hartelijk voor uw vertrouwen in het Volkskrant-blog de afgelopen jaren.” Remarque schreef nog net niet ‘Bekijk het maar’, maar het kwam er wel op neer.

      Bij de opheffing van de weblogs en waarschijnlijk ook die van de reactieruimten en discussieplatforms op de website van de krant en bij de samenvoeging en verhuizing van de internetredacties spelen de belangen van de ‘gewone mensen’ geen rol van merkbare betekenis. Zij zijn dan misschien wel mensen, sociale wezens, burgers en lezers die als bloggers, reageerders en discussieerders deelnemen aan het fameuze ‘publieke debat’, maar voor de Volkskrant tellen zij voortaan alleen nog mee als betalende abonnees en als doelgroepen voor advertenties en reclamecampagnes.

      Redacties, journalisten en columnisten willen dolgraag weer terug naar de journalistiek als éénrichtingsverkeer, zonder kritiek en gezeur. Het opheffen van de VK weblogs heeft niet alleen te maken met geld maar ook met alle kritiek op het redactionele beleid en de gewijzigde signatuur van de krant. De hoofdredactie van Volkskrant is het VK weblog daarom helemaal zat en wil het graag zo diep en onvindbaar mogelijk wegstoppen bij de Koninklijke Bibliotheek of zo, maar in ieder geval niet in het archief van de krant.

      De vraag is of dat wel kan, of het wel fatsoenlijk, juridisch mogelijk en journalistiek verantwoord is. In het VK weblog zit een gigantische hoeveelheid werk van gewone en ongewone mensen en alles bij elkaar is het een uniek tijdsdocument dat niet zomaar mag worden vernietigd.

      Als de Volkskrant een reactie verwijdert, pleegt zij volgens mij contractbreuk en schendt zij bovendien met terugwerkende kracht het burgerrecht op vrije meningsuiting op een door de krant aangeboden en beheerd publiek forum. Dit schreef ik in 2006 in mijn VK weblog ‘Wat Jan Blokker mag, mag een blogger ook’. De mogelijkheid dat de hoofdredacteur van de Volkskrant ooit zou besluiten om het complete VK weblog bij het oud vuil te zetten, kwam toen niet bij mij op, terwijl ik toch behoorlijk sceptisch sta tegenover de moraliteit van de journalistiek en die van de Volkskrant in het bijzonder.

      Het vernietigen of in ieder geval praktisch onvindbaar van het complete VK weblog is een schande die deze hoofdredacteur in normale democratische verhoudingen zijn kop zou moeten kosten. Maar behalve een paar keurig klagende bloggers kraait er geen haan naar..

      Als een blogger zijn tekst verstuurt, verklaart hij zich daarmee impliciet akkoord met de voorwaarden die de Volkskrant heeft gesteld, Op dat moment komt er een overeenkomst tot stand tussen krant en blogger. Beide partijen zijn daaraan gebonden. Het auteursrecht van inhoud en vormgeving van het weblog berust bij de blogger. Tegenover het recht van de krant om het blog zonder enige vergoeding te publiceren op haar website en waar dan ook, staat de verplichting om de weblogs in hun oorspronkelijke vorm ‘read-only’ bereikbaar te houden zodat zij door iedereen waar dan ook kunnen worden gelezen en bekeken. Internetdocumenten zoals weblogs worden gezocht en gevonden door middel van verwijzingen (links) in andere documenten op het internet. Zodra een weblog wordt, leveren de links alleen maar foutmeldingen op. Door het VK weblog praktisch onherkenbaar en praktisch onvindbaar te maken, onttrekt de Volkskrant ze aan publieke waarneming waardoor zij als uitingen hun doel missen.

      Er kunnen dus steekhoudende bezwaren worden gemaakt tegen het onbereikbaar maken van de vele publicaties op het VK weblog. Zo kunnen wetsregels en jurisprudentie mbt het vooraf beperken van meningsuitingen worden geëxtrapoleerd naar het achteraf verwijderen daarvan, onder welk voorwendsel dan ook.

      Bloggers kunnen weliswaar niet het redactionele beleid en de zakelijke beslissingen van de krant bepalen, maar dat betekent niet dat zij als mensen, burgers, lezers en auteurs geheel rechteloos zijn. Het auteursrecht op die teksten en wellicht zelfs op de discussies, berust bij de bloggers. Hun publicaties zijn ondergebracht bij de krant, die daarmee de plicht op zich heeft genomen om daarvoor als een goed huisvader te zorgen. Als de krant hiertoe niet meer bereid of zelfs niet in staat is, dan heeft zij de juridische én morele plicht om de weblogs integraal in het archief op te nemen. Overheveling van het VK weblog naar het archief van de Koninklijke Bibliotheek doet afbreuk aan het belang ervan als typisch tijdsdocument. Daarvoor is nodig dat ook als een echt weblog moet kunnen worden geraadpleegd door het volgen van de links die er nu overal op de wereld naar verwijzen.

      De hoofdredactie van de Volkskrant vindt dat het VK weblog niet thuishoort in het archief van de krant. Wat geldt voor artikelen van Volkskrant-redacteuren, zou niet gelden voor de weblogs die niet door vaste of losse medewerkers van de krant en door de krant uitgenodigde publicisten zijn geschreven. De ombudsman van de Volkskrant is het helemaal met zijn hoofdredacteur eens, schreef hij in zijn VK weblog van 15 januari 2011 die tevens in de papieren krant werd afgedrukt.

      Het is de vraag of blogs in de huidige tijd nog wel zó wezenlijk verschillen van gewone artikelen in de krant dat zij een inferieure status hebben als het gaat om zorg, behoud en blijvende vindbaarheid. Het feit dat bloggers hun teksten zelf naderhand nog kunnen aanpassen of compleet verwijderen, ligt aan de elektronische mogelijkheden die er nu eenmaal zijn. Hieraan kan een tijdslimiet worden gesteld, waarna de weblogs net zo archivabel zijn als alle andere teksten etc. in de diverse verschijningsvormen van de krant.

      Op dit moment wordt onderzocht of het VK weblog ergens anders kan worden ondergebracht, los van de Volkskrant. Dit lijkt mij een heilloos idee.
      Het VK weblog dankt zijn bestaan, zijn inhoud en zijn specifieke waarde en betekenis aan de directe band met de Volkskrant (nieuws, achtergronden, politiek, opinie, cultuur, etc.). Zonder die band is het VK weblog niet levensvatbaar. Krant en lezers hebben elkaar nodig in een soort symbiotisch verband. Zij voeden en inspireren elkaar en – waar nodig – bekritiseren zij elkaar. De krant moet mensen aantrekken die ingesteld zijn op tweerichtingsverkeer met de lezers en die ook beter bestand zijn tegen kritiek dan de huidige generatie journalisten en redacteuren.

      Bloggers en reageerders vervullen een onmisbare functie in het kader van de ‘checks and balances’ die onze democratie gezond (evenwichtig, transparant, eerlijk en rechtvaardig) moeten houden.

      Mijn weblog ‘Ook een krant moet zich aan de (Grond)wet houden’ (VK weblog 10/1/2011) gaat natuurlijk weer eens over mijn onterechte verbanning die nu al ruim een jaar duurt, en dat alleen maar vanwege een kritische maar keurige reactie op een column, nota bene. Voor dat blog raadpleegde ik het onmisbare boek ‘Uitingsvrijheid. De vrije informatiestroom in grondwettelijk perspectief’ van prof. J.M. de Meij.

      Uitingen die gericht zijn op uitwisseling van meningen of informatie mogen (zeker niet in het publieke domein) niet zomaar worden beperkt: Censuur en andere preventieve beperkingen van het publiceren van geschriften zijn volgens artikel 7 lid 1 van onze Grondwet verboden:

      “De drukpersvrijheid biedt kwalitatief de meeste bescherming, maar ook in kwantitatief opzicht is dit onderdeel van de uitingsvrijheid nog steeds de belangrijkste. Op dit artikel kan namelijk niet alleen een beroep gedaan worden voor het publiceren van duurzame geschriften zoals boeken, maar ook bij de periodieke pers en bij het verspreiden van pamfletten of het aanplakken van teksten.”
      (J.M. de Meij, ‘Uitingsvrijheid’, 2000, p93)

      Dit grondrecht heeft zogenaamd een ‘horizontale werking’. Dit betekent dat zij ook doorwerkt in de rechtsverhoudingen tussen burgers (ibid, pag 92) en a fortiori tussen een krant en haar lezers. De redactie mag geen maling hebben aan onze vrijheid van meningsuiting.

      Wat betekent zo’n fundamentele, onvervreemdbare, grondwettelijke en verdragsrechtelijke uitingsvrijheid als producten daarvan je willekeurig kunnen worden ontnomen?

      Niet iedereen beschouwt het VK weblog als een gezellig onderonsje voor gelijkgestemden en favorieten van de moderator of opiniechef van de krant. Het weblog is ook een openbaar forum voor publiek, maatschappelijk en politiek debat, waarin alle opvattingen en meningen in vrijheid mogen geuit, behoudens – natuurlijk – ieders verantwoordelijkheid voor de wet. Aan het gebruik van het weblog kunnen voorwaarden worden gesteld ter bevordering van het normale gebruik, zijnde de uitwisseling van ideeën en informatie.

  4. Het is pijnlijk om te zien hoe een goed en binnen de grote dagbladen-wereld uniek concept de nek wordt omgedraaid. Ik heb respect voor de wijze waarop je het verdedigd en opnieuw je energie geeft.

  5. Elma Drayer haalt in VN ook lekker uit naar het vkblog.
    Heb je het gezien?
    Ik heb er een bijdrage over gemaakt.
    http://bit.ly/hVUufA

    Wat veel mensen vergeten is dat het blog veel meer is dan al dan niet gelukte ‘burgerjournalistiek’.
    Het is een plek waar het zeker in het begin gonsde van de creativiteit en mensen die bereid waren elkaar te helpen, te delen, verder te tillen.

    Ik denk dat heel wat mensen op een of andere manier door het blog op de plek zijn gekomen waar ze nu zijn.

    Ikzelf niet op de laatste plaats.
    Op het vkblog kon ik klooien, spelen en de grenzen aftasten. En ook heel veel leren.

    Maar zoals je in je updates laat zien, al die internetredacties worden samengevoegd.
    Er wordt dus flink bezuinigd.
    En voor online wordt geen geld meer uitgetrokken, het levert niet genoeg op.
    Nu dat je met iPad wel een verdienmodel hebt, kunnen de meeste redacties niet wachten om van hun dure internetredactie af te komen.

    Treurig genoeg.
    .

  6. Dag GJ,
    Mooie bijdrage, je beschrijft de historie zoals je ’t vaker kenbaar hebt gemaakt in gesprekken. Ik heb het je vaker gezegd: wat ik in de startfase van jou en je redactie bewonderde was de intensieve wijze van communiceren met ons, de gebruikers. Het is ook schandelijk hoe de hoofdredacteur hier verstek laat gaan.
    Ik lees hoopgevende berichten op de site van Kokopelli, ik hoop van harte op een doorstart. Je hebt een unieke community tot leven gebracht die een uniek weblog heeft opgebouwd.

    En ik lees met leed de ontwikkelingen aan de burelen…

  7. Het VKblog had bij uitstek het PR-middel van de menselijke maat bij (en contact met lezer en) de Volkskrant kunnen zijn. En niet in de laatste plaats een kweekvijver waar velen ervaring opdeden en hun sterke kanten ontdekten. Er zijn prachtige dingen gevolgd op het VKblog en het is doodzonde dat de Volkskrant die zaken niet heeft uitgelicht ten gunste van dit initiatief en hiermee uiteraard ook van zichzelf. Met het tonen van respect zouden ze zich geloofwaardig en aantrekkelijk hebben gemaakt bij meer (en de jonge) lezers. De status van de journalist is nooit in het gedrang geweest door het VKblog, hun conservativiteit vind ik dan ook best een beetje zorgwekkend. Tijden veranderen, de doelgroepen ook.

    Ik vind dat je geen onvertogen woord zegt, je geeft eenvoudig weer, hoe er van binnen de redactie uit gedacht wordt en dat had ik zelf ook al waargenomen.

    Weet je wat ik misschien nog het allerleukste vond? De tijd dat mensen als Leo Vroman en Rutger Hauer een weekblog bijhielden.
    Nogmaals bedankt voor jouw inzet, ik heb daar veel respect voor.

  8. Het lijkt nu net of het vk-blog een sociale werkplaats is.
    Al zijn commerciële activiteit verboden, dan betekent dat nog niet dat carriéres hier geen boost of een duw kunnen krijgen. Ooit heette dat rafelrand en broedplaats. Woorden die nu commercieel zijn gemaakt, ingepikt door overheden en projectontwikkelaars inmiddels.
    Deze broedplaats heeft mij voor het moment een podium geboden met een flink uitzicht, door de interactiviteit met een enorme hoeveelheid talenten.
    Oooh die linkse hobbies toch. Misschien moet dat Volks van die Krant af?

    Met vriendelijke groet, en dank voor de moeite,
    Barbara Jansma

  9. Hai Gj,

    Mooi verwoord, wat het volkskrantblog heeft betekent is lastig goed te verwoorden en zal voor iedereen iets anders zijn. Uit je bericht klinkt veel respect door naar de bloggers. Ik heb ook meer respect voor jou gekregen nu ik meer inzicht krijg in de enorme kluif die je ongetwijfeld op je bord had liggen.
    Maar tsjonge, ook jij zal dat vast beamen, wat hebben we veel geleerd! in die periode tot nu toe.

    Misschien heb je gelijk, de eerste drie jaar waren het meest waardevol, het gonsde, we hadden onze “schandaaltjes” maar zeker achteraf gezien ….. waar hadden we het over?!

    Op deze manier de stekker eruit trekken vind ik ook absoluut van het niveau; Geen Stijl.

    Erna Alice

  10. Beste GJB,
    Eindelijk een insider die weet hoe het binnen de VK met het VK blog gegaan is. Ik vermoedde al zoiets maar het is goed de feiten te lezen.
    De eerste drie jaren waren inderdaad de beste jaren mede dank zij jouw inzet.
    Dank zij VK blog heb ik heel wat geleerd over bloggen, tekst schrijven en het maken van beeldmateriaal. Daarvoor mijn dank.
    Tot slot dank voor je pleidooi om het VK blog niet zonder meer op te doeken en als het toch moet dan op een nette manier.
    Met vriendelijke groeten.

  11. Bogaerts, ik snap je. Tis geen afzeiken van oud-collega’s. Waar ik eigenlijk benieuwd naar ben is, hoeveel kost dat nou precies, om VK blog in stand te houden.
    Betaalde krachten? Kan een en ander door vrijwilligers/bloggers gedaan worden?

    Waar ik ook aan denk, hoeveel kost het de VK als bloggers hun abonnement er aan geven.
    Van die 15.000 zijn er vermoedelijk zo’n 10.000 die een abonnement hebben en behoorlijk pissed of zijn.
    Afgezien van dat iedere blogger in kennissen/familie kring 4 a 5 lezers hebben, die misschien ook zitten te denken, ‘la maar die Volskrant’. Dan heb je het over bijna 30.000 abonnementen of meer.

    Heeft de Persgroep daar wel over nagedacht…….

  12. Dag Geert-Jan,

    Afrekenen met oud-collega’s zie ik niet zozeer. Het is een constatering hoe het daadwerkelijk zat. Iets wat wel enigzins bekend mag worden geacht.

    Bloedgroepenstrijd…

    Blijkbaar is er nu toch enig besef van wat er staat en is opgebouwd. Achteraf en rijkelijk laat. En de blunders zijn dus al gemaakt, met de aankondiging van sluiten als klapper op de vuurpijl.

    Indien terugkeer op besluit, dan moeten een aantal met terugwerkende kracht door het stof. Daar is moed voor nodig…

    Ze kunnen op mededogen rekenen, vergeving is weer wat anders… 😉

    Sterkte met de strijd!

    Gr.
    P.

  13. De commerciele afdeling van de VK zag helemaal geen brood in het VK blog.

    De verborgen reclame van het VK blog -gewoon via google- is veel groter en goedkoper dan andere commerciele activiteiten.

    Er is ondertussen geen enkele reclame van de Volkskrant die me geraakt heeft en meisjes die me flirtend een Volkskrant op straat meegeven helpt ook geen zier.

    Ik kocht af en toe de Volkskrant om de Volkskrant te steunen voor het internet podium die ze me gaven.

    Dergelijke steun -naast de abonnementen die gaan wegvallen- kost de commerciele afdeling weer veel geld om al die verworven afvalligen te compenseren.

  14. Je toelichting is duidelijk. Opschonen en herinrichten van bestaande activiteiten en middelen, waaronder de webredacties. Misschien niet eens om kosten te besparen, maar om beschikbare geldmiddelen effectiever aan te wendente voor andere doeleinden. Onderzoeksjournalistiek…?
    Who knows. De RvB waarschijnlijk.

    Als overlevingsstrategie op LT is ‘meehuppelen’, ‘inwijken’ of ‘piggyback riding’met/bij/middels derden essentieel. De VK niet uitgesloten.

    Talent, creativiteit, inzet & zo is op het VKB volop aanwezig, maar uiteindelijk draait ’t om de kosten. Zolang die niet boven water komen, blijft men richtingsloos ronddobberen op zoek naar een ‘way out’.

    Gaarne ook dit aspekt communiceren. Dit zal ALLE betrokken partijen uiteindelijk ten goede komen. Ook in het kader van een sociale afwikkeling. En voor een succesvolle her- of doorstart.

    Dank dat je ‘jouw baby’ zo koestert!

    elders effektiever aan te wenden voor

  15. Bedank G J B voor je bericht wat je indertijd hebt geplaatst in de Volkskrant. Het was van 18 November 2005 . Digitale berichten door Geert-Jan Bogaerts . Ik heb het uitgeknipt en bewaard.
    Ik lees het met plezier soms weer eens terug.
    Gr TheoB

    1. In de ‘rake analyse’ van G-J Bogaerts komt niet één keer de term ‘burgerjournalistiek’ of ‘civic journalism’ voor. Enerzijds is dat goed nieuws, want dat begrip was net zo’n oxymoron als ‘burgergeneeskunde’, maar anderzijds is het toch jammer dat burgerjournalistiek – of die term nu goed of fout werd geïnterpreteerd – dood verklaard is.

      In de reactieruimte onder het weblog ‘Op zoek naar symbiose’ van G-J Bogaerts van 30 juni 2006 schreef ik op 30 juni 2006 16:56 uur:

      “GJB noemt de journalistiek ‘een servicegericht beroep’. Dat is niet te merken in situaties waarin burgers een beroep doen op begrip en medewerking van de journalistiek. De bejegening is dan meestal hooghartig, narrig en onwillig.

      Met de term ‘civic journalism’ werd oorspronkelijk juist een journalisme bedoeld die de maatschappij en de politiek (weer) vanuit het standpunt van de burgers bekeek en beoordeelde, en zichzelf niet verheft tot een soort ongekozen volksvertegenwoordiger, onbenoemd bestuurder en niet-beëdigde rechter.

      Burgerjournalistiek in de oorspronkelijke betekenis van het woord is inderdaad wél servicegericht. De meeste journalisten voldoen echter niet aan dat criterium.

      Maarten Degema [een andere reageerder; RvW] heeft gelijk dat het woord ‘burgerjournalistiek’ in de door GJB gebruikte betekenis twee tegengestelde begrippen aan elkaar wil verbinden, en dus een doodgeboren kind is. Journalistiek is zowel een vak als een functie, terwijl ‘burger’ de aanduiding is van een mens in zijn hoedanigheid van lid van een democratie, staat en samenleving. Iedere journalist is ook een burger, maar niet iedere burger is een journalist. Gelukkig maar. Ieder zijn vak, functie en verantwoordelijkheid.

      ‘Burgerjournalistiek’ is dus niet een vorm van journalistiek, maar hoogstens een vorm van betrokken en actief burgerschap.

      Ruud Zweistra [de meest verbannen blogger en reageerder aller tijden; rvw] wijst er terecht op dat journalistieke objectiviteit iets anders is dan het behartigen van belangen en het te vriend houden van doelgroepen.

      Dat veel journalistieke media een eigen agenda hebben, is af te lezen aan hun selecties, duidingen, commentaren, analyses en achtergrondverhalen. Het zou prettig zijn als journalisten eerlijker en transparanter zouden zijn over hun eigen achtergonden, bindingen en politieke doelstellingen.

      Het ‘verder uitbouwen van een sociaal netwerk van bloggers’ zal het onderonserige karakter van het VK Weblog versterken en lijkt mij bovendien in strijd met zowel de journalistieke uitgangspunten als doelstellingen.

      GJB schrijft dat het de taak van de professionele journalistiek is ‘om nieuws te filteren en te selecteren, te duiden en uit te leggen, te verzamelen en te presenteren’, maar dat dit er niet toe mag leiden dat gevestigde media de meningen van burgers afdoet ‘als niet bijster origineel of irrelevant’. Mooie woorden, maar zijn zij geloofwaardig?

      GJB verwijderde zelf immers onlangs een kritische reactie op het Commentaar, zogenaamd omdat die ‘off-topic’ zou zijn, maar in werkelijkheid omdat de inhoud hem niet aanstond. Ik had namelijk geschreven dat de Volkskrant er een handje van heeft om eerst feiten te verdraaien en daar vervolgens een hard (voor)oordeel over te vellen. Het verwijderen van die reactie was bepaald geen toonbeeld van ‘civic journalism’ in de oorspronkelijke (juiste) betekenis.”

  16. En dan moeten die arme redacteuren ook binnenkort nog eens verkassen naar Amsterdam. Schaalvergroting heet dat in de woorden van de investeerder. Gek dat belgen wel de nederlandse media kunnen reorganiseren en afslanken, maar niet in staat zijn dit voor hun eigen land te doen

  17. Ik ben een door mij gemaakte WordPress plugin aan het testen die kan importeren van VKblog. Gewoon via de archiefpagina. Hij haalt een voor een je posts binnen, en plaatst ze in nieuwe WordPress posts met de oorspronkelijke datum en alle comments, inclusief avatars.

    1. Knutselsmurf, dat zou een fijne oplossing zijn.

      Ik vind het stuk van Geert-Jan sterk en het betoog van Van Waning komt overeen met wat k in de jaren als de gang van zaken heb ervaren.

Comments are closed.